KIMCHI

Hunyo 15, 2008. Incheon Airport, South Korea. Isang oras pa at sasakay na ako sa eroplanong magbabalik sa akin sa bansang Pilipinas. Halo-halong emosyon ang nararamdaman ko. Pananabik, pasasalamat, pagkalungkot at pag-asa. Matagal-tagal rin naman akong hindi nakauwi sa bayang sinilangan at alam kong nasasabik na rin sa akin ang aking pamilya at ang aking kasintahan. Ano kaya ang una kong gagawin?

Nasa ganoon akong pagmumuni-muni nang may lumapit sa akin na matandang lalaki. Kagalang-galang ang hitsura niya sa suot na polo-barong.  Balikbayan din at marahil, naghihintay  ng parehong flight.

“Iho, atleta ka ba? Mukhang nag-uwi ka ng karangalan sa Pilipinas e,” bungad niyang tanong sa akin habang nakatingin sa aking hand carry. Paano ba naman, may dala akong maliit na trophy, may kalakihang stuff toy at plake na nakalagay sa paper bag.

“A, hindi po, Sir” sagot ko agad. “Hindi po sa akin lahat ito. Mga padala po ng mga dati kong kasamahan sa pabrikang pinagtrabahuhan ko. “

“Ganun ba? Kumusta ba naman ang naging buhay mo dito sa Korea? For good ka na ba? At anu-ano ba yang mga dala mo?”

“Masaya na malungkot, masalimuot din po pero sa huli masasabi ko pong napanalunan namin ang mga laban ng buhay dito sa Korea. Itong stuff toy, padala po ng kaibigan kong si Abet sa bunso niya, etong plake, padala ni Kuya Henry sa pamilya niya at eto pong trophy, pabaon po sa akin ng Filipino Community sa Gwangju. At opo, magpo- For Good na nga po.”

“Gusto ko yung ginamit mong salita, laban ng buhay.  O sige, iho tutal naman ay  matagal pa ang oras ng lipad natin. Gusto kong marinig ang kwento mo.”

Tiningnan ko ang relos ko. May oras pa nga para magkwento. Pampalipas-oras din habang naghihintay ng lipad namin. Si Sir naman ay mukhang mabait at naghahanap ng kakwentuhan. Isa pa, gaya ng sabi ko, masaya na malungkot na masalimuot ang naging pakikipagsapalaran namin sa bansa ng kimchi at bakal. Ito ang mga karanasang masarap ikwento sa mga umpukan. At si Sir ang aking unang kahuntahan.

___________________________________________________________

Hunyo 17, 2005. Guwangju. Umuulan ng snow nang dumating kami sa South Korea ni Abet. Tuwang-tuwa nga ako  kasi pangarap ko talagang makarating sa bansang may niyebe. At dahil Pinoy nga, dali-dali kaming nagpakuha ng litrato. Pang-upload sa Friendster.

Parehas kami ng recruitment agency sa Maynila na nagpapadala ng mga manggagawang kailangan ng bansang Korea. Taga-Laguna siya at ako naman ay taga-Batangas. Palibahasa’y parehong Tagalog,  kaya naman nagkapalagayan kaagad kami ng loob. Dati siyang drayber sa Liliw at ako naman ay isang guro sa isang pampublikong paaralan. Kumbaga, mas batak siya sa trabaho kaysa sa akin kaya mas madali siyang natuto sa trabahong sinuong namin. Bakal ang binubuhat namin at inilalagay sa hulmahan ng makinang tagagawa ng pinto ng sasakyan at ng refrigerator. Factory worker. Malayo sa trabahong iniwan ko sa Pilipinas.

May asawa si Abet at may tatlong anak. Hindi raw sapat ang kinikita niya sa pamamasada kaya naisipan niyang mangibang-bansa. Naiintindihan ko naman siya. Ako man ay talagang kinakapos sa pagba-budget ng sweldo. Kaya naman nagkasundo kami sa isang bagay. Iyun ay ang makaipon at makapagbigay ng magandang kinabukasan para sa aming pamilya.

Mabait si Abet. Mahusay magluto at matulungin, lalo na kapag kailangan ko ng tulong sa makinang nakatoka sa akin. Lumalapit naman siya sa akin kapag hindi niya naintindihan ang sinasabi ni Sajangnim namin. Mas marunong kasi ako sa Hanggul kaysa sa kanya. Isa lang ang ayaw ko, ang kanyang mga bisyo. Noong unang sweldo namin, bumili siya kaagad ng suplay ng sigarilyo at soju na gabi-gabi naman niyang tinutungga. Pampaalis-homesick daw.

Lumala pa iyun nang kumuha ng babaeng worker sa aming pabrika. Si Lina, asawa ng isang Koreano at tama lang na sabihin na may angking ganda ng isang Pilipina.  Madali naming nakapalagayang-loob si Lina, palibhasa ay palatawa at bihasa sa Hanggul. Malaking tulong siya sa amin lalo na kapag malalim na Hanggul na ang sinasabi sa amin ni Sajangnim.

Pero sa pagpapalit ng panahon mula sa tagsibol papuntang tag-init, sumibol din ang isang bawal na pag-ibig sa kanilang dalawa. Bagaman noong una’y ayaw nilang aminin, nahalata ko naman iyun sa kanilang tinginan at mga panakaw na usapan. Sinubukan kong kausapin si Abet, sapagkat lumiliban na siya sa pakikipag-chat sa pamilya at madalang na ring tumawag sa Pilipinas. Minsan nga’y narinig ko pa siyang sumigaw sa cellphone ng “WALA AKONG BABAE DITO. WAG KANG MAPAGHINALA”. Nang makita niya ako’y lumayo upang di ko marinig ang usapan nila ng asawa niya. Si Lina naman ay sinubukan ko ring paalalahanan, pero sagot niya, mahal niya si Abet at kaya niyang isakripisyo ang lahat. Naisip ko tuloy, aling sakripisyo ang tama, kaninong sakripisyo ang mali? Dapat ko ba talaga silang intindihin na lang?

**********

Tuluyang nawala si Abet sa landas na dapat niyang tahakin. Kinalimutan ang tanging layunin niya ng pangingibang-bansa. Ako naman, natutong gumala at mamangha sa ganda ng Korea. Sinubukan kong makipagkilala sa iba pang Pinoy sa Guwangju. Naghanap din ako ng simbahan. Kailangan ko kasi ng pagkukunan ng lakas.  Ang totoo kasi, nanghihinayang rin ako sa aking karera. Hindi naman ito ang buhay na gusto ko, dangan nga lang at ako lang talaga ang inaasahan sa pamilya. Labas-masok sa ospital ang nanay ko dahil sa sakit sa atay. May kapatid rin akong pinapaaral sa kolehiyo kaya kailangan talagang kumayod. Pati ang relasyon sa kasintahan, nasakripisyo.

Sa bus papuntang Geumnamno (kung saan makikita ang simbahan), doon ko nakilala si Kuya Henry. Medyo may edad na, pandak at sunog ang kulay. Palakwento si Kuya Henry. Humanga nga ako sa kanya sa dami ng dalang litrato ng pamilya. Puno ng pagmamalaki at pananabik. Marami siyang baong istorya. Kesyo sampung taon na siya dito, kesyo matanda na nakapag-asawa kaya sa edad na singkwenta ay may mga anak pa sa elementarya, kesyo naloko dati ng recruiter, kesyo  lahat ng kamag-anak ay nangungutang sa kanya, kesyo ganito sa Korea kaya maunlad, kesyo TNT siya kaya palipat-lipat ng trabaho, kesyo ganito, kesyo ganyan. Nakarating kami sa simbahan at kesyo nga matagal na, isa siya sa mga opisyal ng Filipino Community sa Gwangju.

Isa iyun sa magandang nangyari sa akin, ang makasapi sa isang samahang layunin ay pagbukludin ang mga Pilipino sa banyagang lugar. Nakakatuwa nga dahil mas naramdaman kong Pilipino ako dito sa malayong lugar. Paano ba naman, dito ako natututong magsayaw ng tinikling at pandanggo sa ilaw na parating patok sa mga paligsahan ng bansa sa International Community Day. Sumali rin ako sa choir ng simbahan. Sumama sa mga field trip at festival sa Korea. Lumahok sa mga komite ng Liga ng Palaro at mga seminar na ibinibigay ng simbahan. Kahit  paano, muling umangat ang tingin ko sa sarili sa kabila ng pagtalikod ko sa aking propesyon. Kahit paano, umandar pa rin ang utak ko, hindi puro katawan lang. Masarap ding ipagmalaki ang lahing kayumanggi sa mga hindi kalahi. Iyun kasi ang unang itinuro ng samahan. Ang maging Pilipino at ipakilala sa mga Koreano at iba pang lahi ang kagalingan at kabutihan ng Pinoy.

Magkaibang paglalayag na ang tinahak namin ni Abet. Nilamon na siya ng prinsipyong hindi ko maintindihan. Nakipaghiwalay na sa asawa. Nagpapadala na lang ng sustento sa mga anak. Ang nakakalungkot pa, si Lina, hindi na rin umuuwi sa kanila at tumira na rin sa accommodation namin. Hindi ko alam kung batid ni Sajangnim ang relasyon nila pero yung iba naming katrabahong Koreano, madalas akong tanungin tungkol sa kanila. Hindi na lang ako umiimik.

Ngunit  si Kuya Henry, nalaman niya agad sa unang araw pa lang niya sa pabrika namin. Inirekomenda ko kasi siya nang minsang marami kaming trabaho pero kulang ng tao. Nagtangka din siyang kausapin sina Abet at Lina pero wala ding nangyari. Nandoon ako noong paliwanagan niya at basahan ng Bibliya ang dalawa pero wala pa rin. Muntik pang magsuntukan si Kuya Henry at Abet kung hindi lang ako pumagitna.

Muling umulan ng niyebe. Muling sumibol ang mga punla. Muling namulaklak ang mga bulaklak at halaman. At muling nagtaglagas. Nakatapos sa Grade six na balediktoryan ang panganay na anak ni Kuya Henry. Umalis si Lina sa pabrika pero nagbalik din pagkatapos hanapin ni Abet at ni Sajangnim. Ako naman, halos gumuho ang pangarap nang malaman kong nakabuntis ang pinapaaral kong kapatid. Pero, gaya ng payo ni Kuya Henry, pinag-aral ko pa rin, tutal isang semestre na lang. Kami pa rin ng kasintahan ko, bagaman hindi maiwasan ang alitan ay patuloy na humahawak sa pangakong walang lokohan.  Salamat sa chat, tawag at e-mail. Nagpatuloy ang daloy ng buhay gaya ng pagkatututo namin ng pagkain ng kimchi. Naisip ko, ang buhay pala, parang kimchi. May anghang pero may sustansiya. Noong una, masama sa panlasa pero kapag nakasanayan, hinahanap na rin ng dila. Nasasama sa sistema, sa daloy, sa pintig, sa pulso, sa dugo. Maanghang pero magpapatibay ng sarili.

**********

Hindi ko malilimutan ang araw na iyon. Nasa kasagsagan kami ng pagtatrabaho. Lahat nakatutok sa kanya-kanyang makina. Halos hindi nga kami nagkakarinigan sa ingay ng bakal at bagsak ng mga makina. Subalit, natigagal ang lahat ng isang sigaw. Malakas at may sakit na sigaw. AAHHHH, ANG KAMAY  KOOOOO… Sigaw iyon ni Abet. Si Kuya Henry ang unang tumakbo sa pwesto niya. Nagloko pala ang makina niya. Nakita ko kung paano nagkulay-suka ang mukha ni Kuya Henry. Puno ng dugo ang kamay ni Abet. Mabilis niyang pinatay ang makina at agad itinakbo si Abet sa opisina na agad ding dinala sa ospital. Tiningnan ko ang makina ni Abet. ANDUN ANG ISANG DALIRI AT DUROG-DUROG NA LAMAN. MARAMING DUGO AT MAY PUNIT NA TELA NG GUWANTES.  Nanlambot ako. Nanghina. Napaupo sa isang tabi. Tumakbo ako sa likod ng pabrika. Nagsuka. Pagbalik ko sa loob, hinimatay naman daw si Lina. Nasa opisina at sinusubukang pabalikin ang diwa. Pinahinto na kami ng trabaho ng araw na iyon. Hindi ako makatulog kinagabihan. Bumabalik sa isip ko ang daliri. Ang sakit. Ang makina. Ang sigaw ni Abet. Hindi pala malayong mangyari sa amin ang nangyari sa kanya. Sakripisyo, buhay, kaligtasan. Malaki  talaga ang isinusugal namin kapalit ng inaasam na kaunlaran.

Natigil si Abet sa ospital. Noong dumalaw kami ni Kuya Henry, nakabenda pa ang kanang kamay. Putol na daw ang isa niyang daliri. Nakita ko sa mukha niya ang kaguluhan. Ang kawalang katiyakan. Blangko kung tumingin. Umiyak siya at paulit-ulit na inuusal na iyun daw ang karma niya. Pinaliwanagan namin siya na may plano sa kanya ang Diyos. Ayaw niyang tanggapin iyon. Malupit daw pala ang Diyos. Iba kung maningil. Ganoon pa man, binigyan namin siya ng Bibliya. Sabi ko, basahin niya kapag handa na ang puso niya at kung kailangan niya ng sagot sa mga tanong.

Nang bumalik kami sa pabrika, wala na si Lina. Nakonsensiya rin siguro. Kinausap naman namin ni Kuya Henry si Sajangnim tungkol sa bayad sa ospital, insurance at sweldo ni Abet habang nasa ospital. Walang matinong maisagot sa amin. Wala daw sweldo. Yung sa ospital lang daw ang sagot ng kumpanya. Itatanong pa daw nila ang tungkol sa insurance. Sinabihan pa si Kuya Henry na huwag makialam.

Kinagabihan, binulabog kami sa pagtulog ni Sajangnim. Pinapalayas si Kuya Henry. Ibinato pa sa kanya ang suweldo at nagbantang isusuplong sa Immigration. Nahabag ako sa hindi makataong pagtaboy kay Kuya Henry. Walang nagawa si Kuya. Ganoon naman daw talaga ang buhay ng TNT. Parang basahan kang itatapon kapag hindi kailangan. Umalis siya nang gabing iyun na hindi ko alam kung saan patutungo.

**********

Ilang linggo pa ang lumipas, pukpukan ang naging trabaho namin sa pabrika. May mga bagong tao sa kumpanya pero mga Koreano na. Sinubsob ko na lang ang sarili sa trabaho. Natakot din ako, baka kasi maulit yung nangyari kay Abet kaya naman doble-dasal ako sa pwesto ko. Nasa kalagitnaan ako ng trabaho nang makatanggap ako ng tawag sa Pilipinas. Si Tatay ang nasa kabilang linya, at para akong binuhusan ng malamig na tubig sa ibinalita niya. Patay na daw si Inay. Bakit ganun? Noong huling tawag ko sa Inay, sabi niya kami na lang daw ang walang problema. Iyun pala, parang paramdam niya na rin. Masakit isiping wala na ang taong isa sa dahilan ko ng pangingibang-bansa. Marami pa akong pangarap para sa kanya. Hindi ko pa nasusuklian ang kabutihan niya bilang ina. Ang sakit-sakit sa kalooban. Iyun na siguro ang pinakamapanglaw na araw para sa akin.

Hindi ako pinayagan ng kumpanya na makauwi kahit halos maglupasay ako sa pagmamakaawa. Ano pa daw magagawa ko e patay na nga? Gusto kong magmura. Gusto kong ipamukha sa kanila na gusto kong makita ang nanay ko kahit sa huling pagkakataon. Pero ako ay dayuhang tangan sa leeg ng aking amo. Wala akong magawa kundi ang magdasal. Magdasal na maunawaan ako ng pamilya ko. Ng Nanay ko. Nang gabing iyun, inialay ko lahat sa Panginoon lahat ng sakit na nararamdaman ko.

Marahil nang gabing iyun, nagdarasal din si Kuya Henry. Kung saang lupalop na naman siya mamamasukan para may maipadala sa Pilipinas. Kung saan muling magsisimula ng pagpapaalipin. Marahil,  nang gabing iyun, nagdarasal din si Abet. Kung paano siya babangon. Kung paano siya papatawarin ng pamilya niya. Kung paano niya haharapin ang mundo na putol ang isang daliri. Nang gabing iyun, bumaha marahil ng luha. Ng panalangin. Ng pagtitiwala. Ng hinanakit. Ng kahinaan. Ng kalakasan. Ng pag-asa.

**********

Mayo 20, 2008. Filipino Community Day. Isa ang araw na ito sa pinakamahalagang araw sa aming mga Pilipino sa Gwangju. Pista iyun upang itampok ang lutong Pinoy, kagalingan at talento, sining at kultura ng lahing kayumanggi. Araw din iyun ng pagpili ng Natatanging Pinoy sa Gwangju. At nagagalak ako dahil ang napili ay hindi iba sa akin. Si Kuya Henry, ang kauna-unahang TNT na pinarangalan ng Filipino Community. Lalo akong humanga sa kanya nang ikuwento ng tagapagpakilala ang kabayanihan ni Kuya Henry. Na si Kuya Henry ay may pusong handang tumulong. Siya lang ang TNT na matapang na pupunta sa Immigration para tulungan ang mga nahuling mga kababayan na TNT din. Katuwiran niya, hindi siya paghihinalaan dahil nga malakas ang loob niya na tumapak ng opisina nila. Na si Kuya Henry ang tumulong sa isang kababayan na binugbog ng mga kabataang Koreano. Na si Kuya Henry ang naglapit sa mga battered wives na Pinay na asawa ng mga Koreano sa tamang ahensya ng pamahalaan. Bumilib ako sa kanya sa kanyang talumpati na HINDI HADLANG ANG PAGIGING TNT PARA TUMULONG. PARA PATUNAYANG MAGALING ANG LAHING PILIPINO.

Si Abet nga pala, isa din sa natulungan ni Kuya Henry. Nakuha niya ang insurance at tamang bayad mula sa kumpanya namin. Nakabalik na rin siya sa kumpanya at nakapagtrabaho ulit. Nagkabalikan na rin sila ng asawa niya. At higit sa lahat, tinanggap niya sa puso niya na ang Panginoon ang siyang pinakamatibay na sandigan.

Naging guro din ang kapatid ko at may pamilya na. Kapag nakakaluwag, tumutulong din sa pinansyal na pangangailangan ng aming pamilya. May kaunti rin akong naipon, iniisip ko pa kung anong negosyo ang papasukin.  Balak ko sanang bumalik sa pagtuturo, iyun ay kung mabibigyan ng pagkakataon. Naaalala ko minsan ang Inay pero alam ko masaya na siya ngayon. Siyangapala, gugulatin ko ang kasintahan ko sa dala kong singsing kasabay ng pag-aya ng pagpapakasal. Sinong may sabing hindi nagtatagumpay ang long-distance relationship?

Hindi ko malilimutan ang huling gabi ng pagsasama-sama naming tatlo. Dangan kasi, ako lang ang uuwi sa Pilipinas. Si Abet kakauwi ng Pilipinas pagkatapos niyang lumabas ng hospital. Si Kuya Henry naman, TNT pa rin at sabi niya, dalawang taon pa siya sa Korea. Kaysarap isiping natikman man namin ang anghang ng buhay, naging malakas at matatag naman kami pagkatapos. Tatlong taon ng pagkakaibigan, pagdadamayan at paglalayag.

Sa gitna ng pagkain ng rameon at kimchi at pag-inom ng  soju, naluha ako nang basahin ni Kuya Henry ang talata mula sa Mangangaral ng Bibliya.

Ang lahat ng pangyayari ay nagaganap sa panahong itinakda ng Diyos.

Ang panahon ng pagsilang at panahon ng pagkamatay;

Ang panahon ng pagtatanim at panahon ng pagbubunot ng tanim.
Ang panahon ng pagpatay at panahon ng pagpapagaling;
Ang panahon ng paggiba at panahon ng pagtatayo.

Ang panahon ng pagluha at panahon ng pagtawa;
Ang panahon ng pagluluksa at panahon ng pagdiriwang.

Ang panahon ng pagkakalat ng mga bato at panahon ng pagtitipon sa mga ito;
Ang panahon ng pagyayakap at panahon ng paglalayo.

Ang panahon ng paghahanap at panahon ng pagkawala niyon;
Ang panahon ng pag-iingat sa isang bagay at panahon ng pagtatapon.

Ang panahon ng pagpunit at panahon ng pagtahi;
Ang panahon ng pagtahimik at panahon ng pagsasalita.

Ang panahon ng pagmamahal at panahon ng pagkapoot;
Ang panahon ng digmaan at panahon ng kapayapaan.

________________________________________________________________________________

“Sir, Umiiyak po ba kayo?” tanong ko sa matandang lalaking katabi ko.

“Tama ka, napagtagumpayan ninyo nga ang laban ninyo sa Korea. Natutuwa akong nalaman ang iyong kuwento,” nagpapahid ng luha si Sir habang nakangiti.

“Salamat po sa pakikinig,”

“A, wala iyun. Ikinararangal kong nakasabay ka sa flight na ito, teka, ano nga bang pangalan mo?” sabay abot sa kamay ko at nakipagkamay.

“Sir, Luis po. Luis Licaros. Kayo po ba? Mukhang kagalang-galang po kayo e.”

“A, tawagin mo na lang akong Sir Ramon. O paano, oras na pala ng pagpasok sa eroplano natin. Mauna na ako sa iyo, Luis.” At naunang pumasok sa akin si Sir Ramon. Mukhang sa Business class siya e.

Tumayo na rin ako at kinuha ko ang mga dala ko, ang stuff toy na padala ni Abet, ang plake na padala ni Kuya Henry at ang trophy na pabaon ng Filipino Community.

“Pare, hindi mo ba kilala yung kausap mo?” tanong sa akin ng kasunod kong balikbayan.

“Hindi. Ngayon ko nga lang yun nakita e,” sagot ko naman na nakakunot ang noo. “Bakit sino ba yun?”

“Pare, siya yung Ambassador natin dito sa Korea.”

At naisip ko ang una kong gagawin paglapag sa airport. Iyun ay ang isalaysay kung paano ako napunta sa Business class ng eroplano.

___________________________________________________________________

Talasalitaan

Hanggul – wikang Koreano

Kimchi – maanghang na pagkain ng mga Koreano

Rameon – Noodles

Sajangnim – May-ari ng Kumpanya

Soju – alak sa Korea

_________________________________________

Para kay Kuya Henry, sa mga dating kasama sa Korea at sa lahat ng OFW sa buong mundo.

Magic

Ganito ko ilarawan kung paano dumating sa buhay ko si Magic: itim na itim, singlaki ng pangkaskas ng yelo, walang resibo, walang kahon, walang manual, walang charger at walang sim card. Isang malupit, isang astig, isang maangas at isang sosyal na sosyal na tantatatan….. Nokia 5510. O, wala bang palakpakan diyan?

Ipinakilala siya sa akin ng kabarkada/kaopisina ko na si Jabs na taga-Fairview din. Napulot daw niya sa fx nang minsang pauwi siya. Aba, di ko alam kung matutuwa ba ako o maaasar nang ako talaga ang una niyang alukin. Naman, nasa hitsura ko ba talaga ang namimili ng pulot na bagay? Pero sa bandang huli… salamat, ‘tol. Sa halagang P1000, nagkaroon ako ng cellphone. Perstaym. Parang first love lang ang pakiramdam. Hehe.

Kaya simula noon, ako’y naging bonafide cellphone user at sumakay sa bagong takbo ng mundo ng komunikasyon. Natutong magpaalala, bumati, makipaglokohan, makipag-away at makitawa sa mga text messages na lumalabas sa inbox. Nag-forward at nagsave ng mga cheesy quotes at corny na mga jokes. Naging sinaunang jejemon na nagte-text ng “San n u, d2 na me? at pumatol sa mga drop calls. Yung tawag na isa-dalawang salita lang ang sasabihin tapos puputulin na yung tawag. Promong nakakaloko lang. Haha.

                                                                                     ******

Nakakonekta sa mga nawawalang kaibigan at kakilala,  nakibalita sa pamilya sa probinsya, nanligaw at nagkasyota. Ito ang bagong agos ng anumang relasyon. Family, Friendship at Romance. Formal o casual. Gaguhan o seryosohan. At least hindi ako napahuli. Earthling pa rin ako at hindi alien.

Naging kasama ko si Magic sa pagtulog at siyang unang gumigising sa umaga. Minsan na ring na-ibato ng kasama dahil sa lakas ng alarm. Naging isang maaasahang partner sa trabaho lalo na kung fieldwork. Nagkaroon ng pantanggal ng bad trip sa traffic dahil sa snake (na ewan ko ba kung bakit di ko magawang makapag level 9) at logic (na feeling ko bobo ako kasi hanggang ngayon, di ko pa rin alam kung pano laruin). Masarap ding isipin na mas madaming nakakabati sa birthday, Valentines, New Year at Pasko na mistulang alarm sa dami ng dumarating na messages.

Pero may mga oras talaga na hindi ko maiwasang ikahiya si Magic.

Imagine yourself interviewing applicants for Nokia models and sales reps habang nasa ibabaw ng mesa mo ang 5110, nagpapakilala at nagmamayabang. Sabi siguro nung iba kong applicants, Ayos din ‘tong taong ‘to a. Naghahanap ng magpo-promote ng latest cellphones ng Nokia samantalang ang gamit niya e pangkaskas ng yelo. Hahaha. Nakakatawa. O kaya makasama ka sa work-with ng isang group head at manliit kapag nilalabas nila ng client niya yung mga cp nila. Parang nabasa ko sa mukha nung client namin yung tanong na, “Excuse me, what’s that? It seems dangerous..” O kaya naman, magkikita-kita kayo ng classmates mo, tapos makikita nila cp mo. Kahit hindi ka magkwento, alam na nila kung magkano sweldo mo. At mas malala, noong mag Account Supervisor ako,  latest cp models ang gamit ng mga subordinates ko. Parang gusto nga nila magjoke ng ganito: Sir, gusto ninyo ambagan kami para sa cp niyo? O kaya naman sir, palit kaya tayo ng sweldo. Ay, ewan ko ba. Bakit nga ba madalas, naikakahon ang pagkatao sa mga bagay na pag-aari ng isang tao? E, ano naman kung 5110 lang ang gamit ko? Hindi porke low end ang cellphone ko e low end na rin ang status ko sa lipunan?

Pero ganun pa man, inalagaan ko pa rin si Magic. Pina-upgrade ko siya sa Greenhills sa halagang di ko na matandaan. At least, naging kakaiba siya ng konti sa paningin ko. Yung font at mga icon na gumagalaw. Naaliw din ako sa mga ringtone at naging paborito ko ung otso-otso at Ghostbuster. Bumili rin ako ng housing na 3 for P100. Yun nga lang after a day or two, babalik akong muli sa original na casing dahil malaki na ang kalyo ko sa tigas ng keypad.

Hindi ko siya hinayaang mabasa at iningatang huwag mahulog. Pero ang cellphone yata ay parang tao rin na hindi maiwasang bumagsak. Kahit anong gawing pag-iingat, darating talaga yung oras na mapapabagsak talaga siya. Naalala ko pa nung mahulog siya sa mrt. Naghiwa-hiwalay ang keypad, housing  at battery. Pero ayos lang naman pagkatapos, asus, 5110 pa. (yabang no?) Pangmatagalan yata ‘to. Biro ko nga sa iba, lalaban ako ng batuhan ng cellphone.

                                                                                 *****

Dumating yung panahon na akala ko mawawala sa akin si Magic. Minsang pauwi sa Fairview, nakatulog ako sa dyip at hindi namalayang nahulog sa bulsa ko ang iniingatang cp. Nung magising ako, kinapa ko sa bulsa si Magic, baka kasi may nag text pero laking gulat ko nang malamang wala siya. Habang tumatakbo yung dyip, lumilipad din ung isip ko. Parang okay lang, ang galing sa kalsada, sa kalsada din mawawala. At isa pa, baka yun na yung panahon na kelangan ko na siyang palitan. Ngunit sa kabilang banda, parang naririnig ko si Magic na bumulong sa akin ng Andito lang ako, iligtas mo ako. Kaya, tiningnan ko isa-isa yung mga kapwa pasahero, ginamit yung konting Psychology. Sino ba yung kakaiba yung ikinikilos? Hmmm. Napansin ko yung isang mama sa bandang dulo ng dyip na medyo iba yung kilos. Siya yung katabi ko kanina bago matulog. Magalang ko siyang tinanong kung pwede kong makita laman ng bag niya. Pero yung initial reaction niya, nagalit kaagad at nagtaas ng boses. Kaya yun, lalong lumakas ang loob ko na maliligtas ko pa si Magic.

Buti na lang, pareho kaming sa SM Fairview bumaba. Hinabol ko siya at aktong aakbayan. Pero itinulak niya kaagad ako at bumagsak. Sabi ko sa isip ko, babangon ako at dudurugin ko siya. Kahit na medyo di kami match (Mukha kasing barumbado si Manong sa katawan at karakas niya), parang Batista lang siya at ako’y si Palito. Naman. Pero tumayo pa rin ako at sumugod sa kanya at sinubukang makaganti. Pero dehado talaga ko. Buti na lang, nilapitan kami ng referee cum traffic enforcer at dinala sa station nila. Tapos na daw yung laban. Pero wala naman akong narinig na bell. Binuksan nung traffic enforcer yung bag ni manong at nakita kong muli si Magic. Nagpaliwanagan. Nagbangayan. Pinatay ni Manong Traffic Enforcer ang cp ko at binuhay ulit. Nanghingi ng password. Sabi ko, Zero Zero Zero Zero. Apat na zero. Ayun, sa bandang huli, sa akin pa rin si Magic. At muli kaming nagsama sa iba pang mga karanasan.

                                                                                                            *****

Kung bakit ko siya tinawag na Magic, ganito yun. Hindi ko alam kung anong nangyari sa Globe. Nagkaroon ako ng unlimited call kahit wala naman akong load nung panahon na yun. Laking tuwa ko, magic talaga. Biruin mo, mula Fairview hanggang dulo ng Gil Puyat, tumatawag ako gamit ang aking 5110. Angas, di ba? Una ko siyempreng tinawagan ang pamilya ko sa Batangas, nangumusta sa kalagayan nila doon at nagpakwento sa buhay ng bawat kanayon, hehe. Hindi ko rin pinalampas at hindi talaga ako nagpapatulog ng mga kaibigan dahil tinatawagan ko sila kahit kalaliman ng gabi para makipag-telebabad. At biglang-bigla, ang dating inaaping cellphone sa opisina namin, naging superstar. Instant celebrity.

Sabi ko sa sarili ko, baka ito na ang paraan para yumaman ako, hehehe. Pero, dahil mabait ako kaya hindi naman ako naging maramot. Share the blessings, ika nga. Ipinahiram ko siya kay Monet para makausap yung asawa niya sa Dubai. Na-super thank you pa nung isoli kinabukasan. Isang gabi siya kay Aila para mangumusta sa nanay niya na OFW din. Natatandaan ko pa, namugto yung mata niya sa sobra sigurong kwentuhan ng drama nila sa pamilya. Si Jon, nakatawag din sa mga kaibigan niya na nasa Europe. Isang gabi din siya kay Tere at isang gabi din kay Pags (na hindi ko pa gf nun). Ang saya-saya, no? Sa loob ng dalawang linggo, sobrang napasaya kami ni Magic. Lalo na ako. Sikat na sikat kami ng 5110 ko. Parang ayaw ko na nga siyang palitan. At parang ayaw ko na ring magload baka kasi bawian ako ng Globe pero nang subukan ko, parang walang nangyari. Magic talaga.

                                                                                 *****

Pero sadya nga yatang maghihiwalay kami ni Magic. Minsang sakay ako sa bus at nakatulog na naman, pagkagising ko… wala na si Magic. Hindi ko na kayang gawin yung ginawa ko sa dyip sa Fairview. Hindi ko na rin marinig yung bulong ni Magic na nagsasabing nandun pa siya at nagpapaligtas. Kaya yun, tinanggap ko na lang sa sarili ko na wala na si Magic. Nakakainis pero sabi ko na naman, okay lang yun kasi sa ganung paraan ko din siya nakilala. Kaya ganun din siguro yung paraan ng pagkawala niya sa buhay ko. Baka naman may iba pang kelangan pasayahin si Magic. May iba pa siyang misyon. At isa pa, ito na nga siguro yung time na kailangan ko na talagang bumili ng bagong cellphone.

Ganito ko ilarawan yung pumalit kay Magic: May box, may charger, may manual at may resibo. Isang malupit, isang astig, isang maangas at isang sosyal na sosyal na tantatatan….. Nokia 5110. O, wala bang palakpak diyan?

OO, isang malaking NA NAMAN. Nokia 5110. Na Naman. Ewan ko ba, Parang sagot lang sa tanong ko sa mga aplikante na, If you were a cellphone, what would you be? Katulad ko siguro yung modelong ito ng Nokia, yung tipong kahit ilang beses bumagsak at mapuno ng problema sa buhay, buo at matatag pa rin. Lalaban pa rin. Susulong pa rin sa buhay. At ito namang pangalawang 5110 ko na ito ang naging daan para maging girlfriend ko si Pags. Hehehe. Friends turned textmates turned lovers.

At kung magic na matatawag yung makapagpasaya ng ibang tao, makatulong sa pamilya at maging faithful sa gf, marahil nga, may ibang klaseng magic nga ako. Pero hindi katulad ng cellphone ko o anumang materyal na bagay sa mundo, yung salamangka na nagagawa ko ay hindi panandalian lang. Habambuhay na magic yung kaya kong ibigay.
________________________________________________________________________________________________

Sinulat ko ito noong 2009. Graduate na ako sa 5110, Nokia X3 na ang gamit ko ngayon. At siyanga pala, asawa ko na si Pags ngayon. Kakaibang Magic, di ba?

pic from telefonguru.hu

Fool’s Day

Anak ng teteng, birthday ko na pala uli. Parang last year lang yun a… Bilis naman talaga ng panahon… sana mag birthday uli ako next year para masaya. Pasensiya na sa mga nagbabasa (merong limang nababayaran), ganito talaga ako pag nagbebertdey… praning, magulo, makulit, wala sa katinuan, corny.

Kung tutuusin, hindi malaking bagay sa aken kung dumarating yung ganitong time. Lalo na nung pulubi pa ako (medyo na lang ngayon) at nag-aaral. As in no big deal. O akala ko lang. Pero ang totoo big deal talaga. Kasi, sa murang edad ko andun na sa isip ko yung maiinggit sa mga classmates kong nagpapamudmod ng kendi sa classroom na parang nangangandidato pag bertdey nila suot ang bagong damit o sapatos tapos magyayabang pa na dalawa ung cake niya. Samantalang ako, kulang na lang sapakin ung magsasabi sa classroom na bertday ko. mapipilitan tuloy akong ngumiti. At ngiti lang talaga ang pwede kong isagot sa lahat ng mangangantiyaw ng MANLIBRE ka naman. Kapag ganun na ang eksena, parang gusto kong hanapin at sapakin yung nagsabing bertday ko nung araw na yun. Anak ng teteng talaga.

Noong grade six ako, sabi ko magpapakendi ako sa birthday ko kahit sa huling taon. Kaya november pa lang nangangaroling na ako.. (oa– bad trip). Hindi ko talaga ginastos yung napamaskuhan ko at nagtipid talaga ako sa baon kong P1.50. Dinadamihan ko na lang kain ko sa almusal para di na ko mag recess. Awa ng Diyos, nakaipon yata ako ng singkwenta pesos, tamang-tama para makabili ng ilang balot ng kendi. PERO, talaga yatang nakatadhana na, na hindi ako makakapagpakendi sa bertdey ko. Mas pinili ko kasing pasayahin yung nakakabata kong kapatid na march 13 naman ang kaarawan. Ibinili ko na lang siya ng mumurahing laruan at ilang makukulay na pagkain. May natirang sampung piso na binili ko naman ng itlog na ulam namin sa binalot (baon) kinabukasan.

Kaya nga, iniisip ko na gastos lang ung pagbebertdey. Kakainis. E wala nga kong panlibre e. Bad trip di ba. Lahat ng babati sa yo, pakanton ka naman. Manlibre ka naman. Gusto kong sigawan ng wala, wala, wala. wala akong pera. Anak ako ng maglulupa!!!

Pero alam mo naman tayo, popular. POPULAR pala. hehehe. May mga FRIENDS… na ewan ko ba, pinipilit na maging kakaiba ung araw na march 10.

Grade 5…. nilibre ako nung barkada ko ng coke at rebisco choco. Tapos binigyan pa nila ko ng singsing.(yung nakikita ko sa palengke na nakababad sa kalamansi). Gusto kong maiyak (oa na naman) kasi nakainom ako ng coke ng hindi pasko o maysakit at yun ang unang birthday gift na natanggap ko. Pagdating ko sa bahay, nagustuhan ng nanay ko yung singsing, binigay ko na lang sa kanya.

Fourth year high school… di ko alam kung sinong nangikil sa mga classmates ko na mag-ambagan. At kung sinong mastermind. Kasi may mga kaklase akong nauna sa bahay namin at nagluto ng pansit. Nagulat na lang ako nang lahat ng kaklase ko gusto pumunta sa bahay e wala naman akong handa. Nag-inuman at nagkasayahan. May mga nagsuka sa daan at mga absent kinabukasan. Iyun ang una kong birthday party. Asteeg.

2nd year college… gaya ng dati, may nagsponsor na namang barkada. me bumili ng fundador. Sa dating tambayan. Nakakatouch na makatanggap ng mga regalong hindi naman kamahalan pero puno ng kahulugan. Ang fundador ay sinundan ng ilang pitsel ng ginpomelo. Ang ending. Bangag kami lahat. Iyun naman ang unang birthday ko na may gf ako pero pagkaraan ng 2 araw, nagbawian din naman dahil sabi ko nga senyo, bangag kami lahat. Hindi si kupido ung naimbitahan ko, si san miguel.

—optional basahin (eto rin ung birthday na umattend ako ng scholars’ recognition day. Galeng ni lord kasi ganda ng gift niya sa ken. Nag top daw ako sa university. Naman. medyo ayos lang ung mga prof ko nung time na un. Tinanggap ko ung award pero wala naman akong mahagilap na pamilyar na mukha. Walang pamilyar na palakpak. Mag-isa lang ako. Nag-iisa. Naglalakbay sa gitna ng dilim. Lagi na lang akong nadarapa ngunit heto bumabangon pa rin… Heto ako ngayon, basang basa sa ulan, walang masisilungan, walang malalapitan.

Iyun nga, natanim sa isip ko na gastos lang ang magcelebrate ng birthday. Sa halip na maging masaya ako noon e halos maghimutok ung kalooban ko kung bakit di ko kayang maglibre. Kaya nung medyo hindi na ko pulubi, at medyo kumikita na ko kahit papano, sinusubukan kong maghanda o kaya naman makisabay ng party sa ibang celebrant para mas masaya o mas tamang sabihing mas mura. Haha, Kuripot ba ko?

Anak ng tipaklong, tumatanda na pala talaga ko. Iniiisip ko tuloy, me nasayang ba ko na taon? O kaya pwede bang pabalik naman minsan ang pagbilang ng age? Kapag ganito kasing mga panahon, lalong nagiging kumplikado ang galaw ng mundo mo. Sobrang daming iniisip. sobrang daming plano. O kaya naman bumalik ako sa panahon noong elementary pa ko… baka sakaling makapagpakendi na ako. At least yun lang ung iniisip ko. Simple lang at hindi kumplikado.

Killer Questions

Pagkatapos mong imemorize ang CV mo, at magpraktis sa harap ng salamin ng tamang anggulo at tamang pagsagot sa mga posibleng tanong sa interbyu habang suot mo ang iyong pamatay looks,, handang-handa ka ng humarap sa interbyu.

Pero paano kung ang intebyuwer na makakaharap mo (tulad ko) ay may misyong basagin ang iyong pagiging prepared ala boy scout-girl scout? Kaya mo kayang magpakita ng kabibuhan? Paano kung sirain ko ang script na inihanda mo kagabi?

Pasensiya na, ha. Ayoko lang kasing scripted ang mga sagot mo. Gusto kong makita kang nanginginig sa pagpapaliwanag, joke lang. Gusto ko lang makita kung paano ka magbulay-bulay (lalim ba?) at magpaliwanag nang hindi pinapawisan ang iyong noo at ilong.

Eto yung ilang mga pamatay questions na ginagamit ko sa pagsala ng mga aplikante. Kaya mo kayang sagutin?

1. If there’s one section in your CV that must be deleted, what would that be? Why?
2. If you were the interviewer, what would be your first question to an applicant aside from the usual “Tell me about yourself.”
3. Give me an analogy between life and your favorite sport?
4. How would you describe Red to a blind person?
5. Why does a manhole shaped circle?
6. How would you sell a second-hand toothbrush? What would be your marketing strategy?
7. How would you invite tourists to visit Smokey Mountain?
8. Supposed you were hired by this company, what are the bonuses that we can get from you?
9. Which would you choose, a salary increase without promotion or promotion without salary increase?
10.What’s the edge of newly-grads over those experienced applicants?
11. What is the difference between Bachelor of Arts and Bachelor of Science?
12. What do you think is the most important sense organ of the body?
13. What was your biggest mistake?
14. Does advertising mislead the public? Why?
15. Do you believe that marketing creates the need of the society?
16. What is/are wrong notions about your school? Why does the public think that way?
17. Who would you hire, an undergrad with 8 years of job-related experience, a masteral student with 3 years experience but not related to the position he is applying for or a newly-grad magna cum laude?
18. What is/are the difference/differences between a leader and a manager?
19. What is your ideal job?
20. The child is the father to the man. Can you explain that?
21. Is success measurable? How can we gauge it?
22. Please explain the life cycle of a product?
23. What do you think is the greatest invention of man?
24. If you were God in one day, how would you end it?
25. How did the Philippines get its name?
26. If you were to discuss a problem with the President, what would that be and what would be your recommendation?

Ilan lang to sa mga itinatanong ko, hehehe. Ayoko ibigay lahat. Pero hindi rin lang naman ako ang me ganyang istilo. Nang minsang sumalang ako sa interbyu, eto yung tanong sa aken..

Why are polar bears left-handed?

Sasagutin ko sana yun ng, “Pakialam ko. Basta ako right-handed, hehehe” Pero dahil iyun ay interbyu, nag-close-up smile lang ako at nagpabibo ng konti, sabi ko chismis lang yun.. Hehehe. At nagbigay pa ako ng update, sabi ko di pa naprove yun ng mga scientist. Kahit samahan ko pa siya sa North Pole.

Mga Bagay Na Aking Natutunan at Nalaman Bilang Isang OFW

Nalaman kong angat ang galing ng Pinoy sa anumang larangan at kinikilala tayo ng ibang lahi dahil sa angking talino at kasipagan.

Nalaman ko ring may bahid ding mantsa ang tingin nila sa atin lalo na sa mga Pilipina.

Natutunan kong igalang ang kultura at paniniwala ng ibang lahi, lalong hindi ito hadlang sa mabuting samahan at pagkakaibigan.

Natutunan kong maging mas makabayan at mas aktibo lalo na kung may Filipino Community sa aking lugar.

Nabatid kong talamak nga ang pakikiapid ng ating mga kababayan dala ng kalungkutan at pangangailangan.

Nalaman ko ding may mga relasyong lalong tumitibay sa kabila ng libong milyang nakapagitan sa dalawang nagmamahalan.

Natutunan kong labanan ang homesickedness sa pamamagitan ng pagsali sa mga organisasyong binuo ng ating mga kababayan.

Natutunan kong maging mas malapit sa Panginoong Maylikha at itaas lahat sa kanya ng bagabag at alalahanin.

Natutunan kong masarap magbigay sa pamilya at kaibigan ngunit dapat alam din natin ang hangganan.

Natutunan ko ding magplano para sa kinabukasan sapagkat naniniwala akong hindi habang panahon ay luntian ang pastulan.

Natutunan kong ang isang tawag sa telepono mula sa minamahal sa Pilipinas ay sapat upang bawasan ang lungkot at pagod.

Nalaman kong isang sugal ang pangingibang-bayan, hindi natin sigurado ang mangyayari sa pagtapak sa ibang lupa.

Nalaman kong mapagmahal at mapagsakripisyo lahat ng OFW.

Nabatid kong hindi lahat ng OFW ay may kwentong tagumpay, mayroon ding nagtatago sa mga istoryang daig pa ang mga teleserye.

Natutunan kong maging mas independent. Kailangang matutong maglaba, magluto at maglinis ng kuwarto.

Nalaman kong sabik pa rin akong makibalita ng mga nangyayari sa Pilipinas kahit paulit-ulit na krimen, corruption at scandal lang ang laman ng balita.

Natutunan kong hindi lang galing at talino ang kailangan sa pangingibang-bayan, importanteng marunong kang dumiskarte.

Nalaman kong malawak ang posibilidad sa pakikipagkaibigan at pag-iibigan sa dayuhang lugar.

Nalaman kong mas masuwerte ang mga OFW ngayon kaysa sa noon.

Nabatid kong kakaiba pa rin ang sarap ng mga pagkaing Pinoy.

Nabatid kong mahalaga ang ginagampanan ng teknolohiya upang maka-survive ang isang OFW. Salamat sa chat, e-mails, long-distance calls, friendster, blogs, youtube, at facebook.

Nalaman kong iba pa rin ang dating ng mga shows sa Pinas, TFC man o Kapuso.

Natutunan kong magsikreto sa aking pamilya upang hindi sila mag-alala sa Pilipinas.

Nalaman kong mahirap ang malayo sa pamilya lalo na kapag maysakit.

Nalaman kong ang presyo ng Boy Bawang ay pwedeng lumobo ng sampung beses sa ibang bansa.

Nabatid kong sa kabila ng kakulangan ng likas na yaman at yamang-tao ng ibang bansa, maayos naman ang kanilang gobyerno, daan upang umunlad ang mga ito.

Nalaman kong ang pinakamasarap na kabayaran ng paghihirap sa ibang bayan ay malaman mong maayos ang buhay ng mga minamahal sa Pilipinas.

Nalaman kung kahit ilang taon pa ang itagal mo sa dayuhang lupa, andun pa rin ang pagnanais na makabalik sa lupang pinagmulan.

——-
pics from deviantart.com

Balinguyngoy: My Kol Sen(t)errr Ekspiryenz

Pagkatapos kong magtrabaho sa Korea bilang tagagawa ng kimchi ala Only You, bumalik ako sa bayan ng mga bayani at patay-gutom. (awts). Ang una ko agad inisip e kung ano naman ang magiging buhay ko pagkatapos kong maging milyonaryo. (sa won nga lang.. toinks). Ang lagay kasi isang dosenang bibig ang umaasa sa aken kaya kelangan ko talagang kumayod.

Gusto ko sana makabalik kaagad sa dati kong work na tagasala ng mga aplikante, pero nahirapan din ako kasi medyo malayo yung naging work ko sa Korea. Kaya yun, ang unang pumasok sa isip ko ay mag-call center. Best in English yata ako nung Grade 2 kaya compident ako na makipagsabayan ng duguan ng ilong.. Hehehe. Madali lang naman yun e. Pag may S ang subject dapat walang S ang verb na gagamitin. Wehehe.

Kaya ayun, una kong inaplayan yung Combergys Commonwealth. Nagulat pa nga ako dahil inglisero din si manong guard. Dumugo talaga ang ilong ko pati mata at tenga kasi ba naman yung initial interview pa lang e kelangan mong magkwento sa grupo base dun sa picture na napili mo. Tapos computer skills, grammar at kung anu-ano pang nakakagutom na eksam nila na napakahaba. Kakaantok. Buti na lang at me libreng lunch kaya okay na rin.

Final interview. Eto na, syempre me background ako sa ganitong eksena kaya cool lang ako. One on one na kasi to. Eye contact kung eye contact dun sa medyo chubby na interviewer. Puteek. Parang ang labanan e kung sinong unang kukurap, siyang talo. Natatawa talaga ko. Wahaha. E, nauna siyang kumurap kaya yun, nagbelat ako sa kanya. Nagbigay siya ng list of requirement. Pero pagkatapos nun, parang feeling ko, ayaw ko dun kasi naartehan ako sa HR nila. Parang mayabang. Ganun. Ayoko ng ambyans.

Sunod kong sinubukan yung AYBIEM lagpas lang kasi ng Ever Commonwealth. Medyo hindi pa nga maganda yung ofis nila e. Parang parking area lang. Hehehe. Pero nung mainterbyu na ko, tapos eksam tapos typing, then call sim tapos interbyu ulit. Maayos naman ang lahat. At least mabait at maganda yung mga HR dun. Hehehe. Nakalagay dun sa papel ko TENDENCY TO EXAGGERATE PRONUNCIATION. Whet? EZCUZZZE MEH? Pinagprepare na ko ng mga requirements. Wait ko na lang daw yung final interview na parang formality lang daw kung saang account ako ilalagay.

After 25 years, natawagan ako for the interview. Bad trip. Birthday ko pa. Tapos gabi pa. Musta naman, paano ako magselebreyt nang ganun? At swerte ko kasi ako lang ang inenterbyu ng mga big boss nila. Isang Canadian at isang Indian. Sabi ko sa kanilang dalawa, mejo weird ang bday ko na yun kasi silang dalawa ang kaharap ko. Kumanta silang dalawa. Kainis. Feeling close. Kala ko nga me magpo-phone patch pa e. Tapos magugulat ako, andun yung mga tropa ko. After nung interview, sabi ba naman, See you soon. Hehehe. And yung mga kaibigan ko, text na sila, wer n u? atend kb ng party u?

After kong makumpleto yung mga requirements, dumaan ako ng training dun sa Crossing na ofis din nila. Kainis nga kasi ako lang ang Call Center Virgin. Yabang, hehehe. Yung iba galing sa ibang account nila or galing sa ibang call center. Hindi naman ako nagpahuli kasi nga Best in English din ako nung Grade 5. Nanalo pa nga ko sa mga games na me premyong chocolate at ballpen from Canada.

“Thank you for calling Bell Express Vu. This is Lipadlaya speaking. How can I make you smile today?Wehehehe. Napapa-smile talaga ko sa spiel na yun. Iniisip ko kasi baka magrequest yung kausap ko na magbigay ako ng joke. Musta naman. Puro mais ang alam ko.

Natapos ko naman yung training at handang-handa kong sumabak sa duguan ng ilong. Nagdala na nga ako ng timba, hehehe. Pero ayun, nagkasakit ako ng isang lingo. Di ko na sasabihin yung sakit ko nun kasi baka mahawa pa kayo. Matindi rin kasi yun. Nakakahawa kahit tingin lang. At yung dugo ko daw e mababa na, nasa tuhod na daw. Inisip ko na lang na baka ayaw ni Bro na ilagay ako sa ganung work. Kaya nagresign ako…

Hindi talaga kasi ako sanay sa ganung buhay –bampira. Hindi ko talaga kaya. Yan ang dahilan kung bakit si Robert Pattinson ang bida sa Twilight. Toinks.

Ilang weeks lang, nung magpapirma ako ng clearance, kinumusta ako nung Canadian boss. Balik daw ako pag okay na yung health ko… Sayang nga e, Wave 4 pa naman ako. Baby pa lang yung account so ilang months lang daw, pwede na kaming maging TL. True Love? Hehehe. Sagot ko naman, wait ko na lang siya sa Canada, sabay kindat. Hehehe.

Kaya nga, mataas din ang tingin ko sa mga nagwowork sa balinguyngoyan. Hindi biro ang dumugo ang ilong habang nagpapalaki ng eyebags… Taas ang kamay ko sa kanila…

—–
balinguyngoy – tawag ng mga Batanggenyo sa Nosebleed
pic from deviantart.com

Peace sa Kubeta

Naranasan mo na bang magkasagutan kayo ng ka opisina mo dahil sa isang walang kakwenta-kwentang bagay tulad ng stapler? Bad trip no?

Dumating na ba yung time na habang nakaupo ka sa trono at nagdedeposito ng mabahong kayamanan habang kumakanta ng birit na “I don’t wanna miss a thing” e biglang bumukas ang pinto ng cubicle?

At ang walang modong biglang nagbukas ng pinto ay ang nakaaway mo?

Hahaha. Naranasan ko yan sa loob ng isang araw. At parehas kaming natawa. Gago daw ako kasi hindi ako nagsara. Sabi ko naman, gago siya kasi di siya kumatok…

Pero dahil dun nagkabati kami.

See? Kahit sa ganoong mga embarassing moment, me maganda pa ring kalalabasan…. Hahaha.

Ramadan Kareem

Yahoo!!! Me work na ako dito sa buhanginan. Bale tagakolekta ako ngayon ng mga buhangin tapos gagawin kong kastilyo, yun na lang daw muna yung trabaho ko ngayon. Next month na lang daw ako gagawing manager pag pwede ng ipagbili yung mga nagawa kong kastilyong buhangin. Wehehehe. Ang mahalaga, importante.

Sunday ngayon pero pakiramdam ko Monday. Kasi naman ganitong araw nagsisimula ang trabaho dito. Hmmm, maganda at stable naman yung company. Meron silang 35 branches sa buong Earth. ibig sabihin, me posibilidad akong itapon dun sa branch na walang makulit. Ayokong sabihing gwapo kasi pag yun ang qualification, baka sa Mars ako magwork. Doon lang kasi ako magiging in-demand. Madami ring mga Pinoy kaya hindi masyado dumudugo ang ilong ko kapag kausap sila. Me ibang lahi din pero kaya naman ang amoy. Syempre, kung mabaho sila, ba, mabaho din ako… Ganun ang labanan.

At eto pa, natapat pa ko sa Ramadan. Ito yung buwan na half-day lang yung pasok ko sa buhanginan pero whole day ang bayad. O ha, o ha… Me ganyan ba sa Pinas? So ayun, para lang akong nangapitbahay ng ilang oras tapos, uwi na uli. Sarap kayang matulog o kaya manood ng TFC.. Naabutan ko tuloy ang Kambal na Daga at mga Brothers sa Flower shop. At malapit ko ng makuha ang kanta ni Laarni pag tapos na ang Uma. At kung… (birit dapat yan)

Ramadan ngayon, kaya medyo mahigpit ngayon dito. Bawal ang pork. Por eber pa la tong bawal. Bawal magyosi. Bawal kumain o ngumuya sa daan. Mahilig pa naman akong ngumuya ng laway. Bawal ang masyadong madikit sa bebe ko kasi baka hanapan agad kami ng marriage cert. Bawal din ang magshorts. Bawal ding mag-inom. Bawal ding magseks. Kainis… Hehehe. Wala lang, kunwari apektado ako nito. Bale isang buwang ganito. Hmmm, pwede namang gawin mga yan e. Basta wag lang papahuli o kaya wag talaga sa labas ng bahay. Kasi pag nahuli, back to Pinas ang bagsak. So kelangan, behave muna ko dito.. Pramis. One month lang naman.

Circles

In every stage of life, man collects souls around him and places them in a special jar. He needs these souls to laugh with, to cry with, to walk along with his journey. They let him grow into a stronger and better person, each inculcating a lesson or two. These magical souls inspire him to keep on fighting and to keep on holding on for they are just beside him like a platoon of angels ready for some wings if he needed such.
I call these souls BARKADA, a tropa, an inner circle where intimate friendship, belongingness and acceptance reside.

ESTUDYANTE BLUES
I can’t fully remember who gave that name sa grupo namin. All i know was, eto yung pinakapopular na Freddie Aguilar song when we were in grade 6. Lupeet ng samahan namin. Buong section kaming solid. Lahat barkada. And as time passes by, walang nagbabago. We had countless reunion na. We’ve been to tagaytay, a private pool in laguna, a beach somewhere in batangas o kaya naman simpleng galaan lang sa bahay ng lahat ng kaklase. Couldnt imagine what my elementary days would be if it weren’t with these guys: beverly, janet, arnel & ariel & adrian, tommy, jardio, jerrus, dnand, zaldy, leah, ailene, carmi, gayle, welyn, eleonor, xtian, romie, vivian, annie, ape, daman, neil & cris.

BINALOT GANG
Cool ang high school!!! Eto yung panahon ng experiment and firsts. Amidst assignment and hanggang leeg na projects, it was the time of unang buga ng yosi, unang lagablab ng ginebra sa lalamunan, unang pandedekwat ng mga kung anu-anong prutas sa looban, unang panonood ng sine, unang sayawan, unang relationship. Sarap kasama nila melchor, glenda, lea and annalissa. Kasama ko sila during these firsts….

FELLOWSHIP OF WORKSHEET
I survived the accounting world because of my friends.(arcel, debbie, melanie, jovy and lauvy) They were my constant ka-kopyahan ng assignment sa acctg 1 and 2 hehehe. Though 2 sems ko lang silang nakasama, they were able to mark a very important impact in my life. I think, eto ung lowest point of my academic life and am glad they were there.

THE SHIFTEES
We were from different floors and buildings of pup who thought that we were on the wrong bus to our dreams. So we left our classrooms and old texbooks and embraced the school of thoughts of Freud and Adler. Soon, i was able to grasp the same air i was breathing and recollected the pieces of my wounded self. Salamat kila dennis, mhy, mark p, mark v, benzon, badet, mara, kaye, and joanne. Vivid memories were inuman kila dennis, tambay sa south wing, bday parties and outing sa laguna (thanks to biosci requirement).

THESIS CIRCLE OF FIVE
Lanie, jhed, julie, marianne and i were set on our last two challenges before graduation. The main thesis and the experimental thesis. Our nights were filled with brainstorming, argumentation, encoding, nakaw-naps and drums of coffee. It was then when i realized that am a great doctor. hehehe.

BM KADA
Amidst the heat and beat of ISO accreditation of my former office, nabuo ang BM KADA (the pasaway counterpart of BM trada–the accreditation body). A perfect conglomeration of every department in the company. Chepai and ate dally from accounting, evelyn of admin, ricky of operations, ate pretch and jabs from billing, and ako sa hr. Ergo, medyo sinisilip kami ng management that time. Pag may pera, we had our beerstorming sa cowboygrill & baywalk. Pag mejo broke, ginpo sessions were done sa bahay nila ate dally. SOBRANG saya namin noon. A friendship circle with a spice of love, betrayal and competition.

HR SURVIVORS
Freshblood. Corporate jungle. Ganyan ung mundo namin nila tere, pags (beb ko), aila, noel, richard, jonie at robert (?). We felt the same angst, and pang-aalipusta (a bit of exxageration here) from almost everyone. All we had was the bonding that kept us holding on and fighting till we got our own wings of experience to soar and battle into a tougher world of so-called career path.

PINOY BIG BROTHER (season 1-home along the river)
Prior to the popularity of that reality show, that set-up was already existing sa binay street sa makati. 24 hours na kasama ko yung mga officemates ko. Tampuhan, magdamag na kwentuhan, yung task na kunin ung tv nila jonie all the way from cavite , the sariling mundo of rico, the mala-sam milby na si ryan who just stayed in the house for a month or two, love team ni jonie and ricky and the ligaya ng panginoon days with art and norie.

PINOY BIG BROTHER (season 2-the house on the other street of makati)
We left the house along the river and moved to bahay nila kuya edwin. Tatlo na lang ung kasama sa original cast. Rico resigned from acabar, jonie and ricky got married, ryan went back to cebu. So the three remaining housemates (norie, art and ako) went on to live and work with the new cast of ken, lanie, and the kapamilya members (my younger brothers- jayson and edison), ken’s cousin, norie’s ate, lanie’s younger sis plus gf ni art and gf ko.

PRIME BOYS
This one is tougher than the two seasons of bahay ni kuya sa makati. 3 years na kasama ko sila robert, ronald, ariel, mike, james, sandy and richard dito sa korea. Mula paggising hangang sa pagtulog. And the best and worst of everyone and the adjusment mechanisms we have to apply so we can survive the personality differences, firm point of views and the barriers of culture and language. We love each other and we hate each other.

COKE TIGERS
After three years of working in South Korea, i went back to my previous company and worked as Account Supervisor for Coca Cola. I never had difficulty coping up and hitting the demands of our clients since Nash, Angie, Rodel G, Rodel DG, Jerry, Jaymee, Janet and Jun were always there to help me. Though we didn’t have much time for gimmicks because most of them are married, Riot naman talaga pag kami ang magkakasama sa office.

Each circle of souls has distinct mark in my journey. Each tropa continues to inspire me one way or another. Each has its share of conflict and tension, tastes of happiness and loneliness. Right now, I am still collecting souls here in Qatar. I don’t have yet a circle to call my own. I am still in the process. But one thing’s sure, this would be another chapter worth-reading in my book of life.
————-
pics from art.com and flicker.com

Makulit Si Ako

College. Babae ang bestfriend ko nun. At close talaga kami dahil parehas kami ng mga trip sa buhay tulad ng panglalait sa mga classmate at hmmmm, ano pa nga ba… wala na ko maisip. (saka ko na lang ikwento kung bakit kami naging magbestfriend.) Minsan, trip namin kunwari, magsiyota kami na nagsisigawan at nag-aaway sa loob ng jeep. Minsan naman, kinatok namin yung isa naming klasmeyt na nagboboard para mangutang. Yung rason namin nagtanan kami, hehehe.

Pero matindi yung tama namin sa ulo kaya pati adviser namin sa isang org e hindi namin pinalagpas. Ganito yung eksena. Magsiyota na naman kami. Buntis yung bespren ko at gusto naming ipalaglag yung bata dahil hindi pa kami handa sa ganung responsibilidad. Dalang-dala namin yung role, hahaha. At syempre, nangungutang na naman kami para pampalaglag ng bata. (Mahilig talaga kaming mangutang, hehehe).

Yung adviser namin, seryoso talagang nagbigay ng payo. Kaya niya daw kaming pautangin pero hindi siya papayag na ipalaglag namin yung bata. Pero ang di namin inaasahan, siya naman yung nagkwento sa amin ng problema niya nung mga panahong iyun. Buntis din pala yung gf niya, at eto pa, anak ng dean namin yung gf niya. Kamusta naman, hehehe… Kaya yun, sa amin niya nailabas yung kwento niya na hindi niya makwento sa iba pang prof dun sa college namin. Nahiya tuloy kami, at naguilty. Di na namin tinanggap yung pera kasi nagdesisyon na kami ng time na yun na wag ipalaglag yung bata kasi wala namang batang dapat ipalaglag.

Nung magwork na ko, malakas pa rin ako mag trip. Dati pangungutang ang diskarte ko, pero ngayon naniningil na ako ng utang. Ibang level na syempre. Kaya mo bang maningil ng utang sa mga taong wala namang utang? At ang mas malupet pa. Ginawa ko yan sa tatlong kaopisina ko sa loob ng isang araw. At nagbayad naman sila. Nahirapan ako dun sa matanda kong victim pero pinatunayan ko naman na me utang talaga siya dahil tanda ko yung suot niya at yung oras nung mangutang siya. Huwag kayong mag-alala. Isinoli ko naman yung mga pera nila e. Pinatunayan ko lang sa kanila na magaling akong umarte dahil malapit na audition noon sa Star Circle Quest, hehehe.

Malakas din ako magpower trip sa mga aplikante. Tulad ng pagtawag sa isang reference person bilang Lifeline. Uso pa kasi yung Who Wants To Be a Millionaire nun. Kaya binigyan ko siya ng Dial-a-friend na lifeline para itanong kung ano ang ibig sabihin ng FIFO. Buti na lang matalino yung friend niya kaya pinasa ko siya sa interview.

Eto ang matindi.. nabiktima ko rin yung Asst. HR Manager namin. Hahaha.
Naglilipat kasi kami ng ofis noon. So syempre, lahat ng gamit tulad ng computer at telepono e tinanggal namin lahat ng cable at mga plugs. Ang ginawa ko, dala-dala ko yung teleponong hindi nakaplug hanggang sa entrance ng opis, sabay abot sa Asst HR Manager namin. Sabi ko, me tawag siya from our VP. Sabi ng Asst HR Manager namin, HELLO? Seryoso siya, promise. Hindi naman siya nagbigay ng memo kaya lang, ako yung ginawa niyang tagalaro ng anak niya pag dinadala niya sa opis.. Ang lupet… Sana memo na lang, hehehe.

Aminado ako, yung ibang trip, wala sa lugar. Dala rin siguro ng kabataan ko. Isa pa, marami rin naman kasing natutuwa kaya ako ganun. Pero, ngayon, di na ko ganyan. Promise. Matured na kaya ako ngayon, tanong mo pa dun sa anak ng Asst. HR Manager namin…